Dit weekend had ik de ongewone luxe een avondje in de zetel voor de TV te kunnen hangen. Nog geen kwartier in de eerste aflevering, en nog niet eens halverwege door de eerste reclameblok, voelde ik me echter al overweldigd en geïrriteerd door de dosis geïdealiseerde lichamen die op mijn visuele cortex werden afgevuurd. Op dit moment zullen veel lezers al zuchtend wegklikken omdat het zo een cliché onderwerp is, en dat is ook zo, maar het was zo een overdonderend gevoel dat het me toch nuttig leek het hier even te delen, daar ik me kan inbeelden dat je, wanneer je vaker toegang tot een beeldbuis hebt, uit het oog verliest met wat voor beeldenstorm je zo wel geconfronteerd wordt.
Kunnen we gewoon even collectief herinneren dat ons lichaam een functioneel geheel is? Kunnen we ons even verwonderen over hoe onze buik als een perfect uitgespeeld level tetris alle vitale organen netjes omvat? Hoe onze spieren en botten in een biomechanische symfonie zorgen dat we kunnen lachen, dansen, aanraken en omhelzen? Dat ons lichaam dient om mee te leven, en niet om te ontleden voor de spiegel om toch maar te trachten te voldoen aan de prefab culturele perceptie van onze tijdsgeest? En kunnen we dan vanuit die optiek zo goed mogelijk zorg dragen voor onszelf ( veldarcheologen; ik kijk naar jullie)?
Dit alles in de categorie “het leven vanuit het perspectief van de fysisch antropoloog”. Of wat dissecties met je doen.
In ander nieuws uit mijn leven, stuiter ik als een overgeëxciteerde pingpongbal heen en weer tussen mijn twee thuislanden, met een overdosis energie die (althans deels) te danken is aan suiker, cafeïne, en een onbeschaamd enthousiasme voor mijn werk.
Ik wil jullie ook nog allemaal collectief bedanken voor de onverwacht grote aandacht voor “economisch waardeloos”. Ik weet niet of ik me droevig of blij moet voelen dat zovelen zich konden vinden in mijn relaas, maar één ding weet ik wel: samen staan we sterker.
Tot zover de dienstmededelingen van de maand.
Liefs,
Jessie
deverleiding 